24-9-2024 De Zwarte Zee is gewoon blauw

We gaan vandaag afzonderlijk op pad. We hebben geen haast en vertrekken aan het einde van de ochtend. C blijft een beetje in de buurt van de bewoonde wereld en wil een hamam bezoeken, ik ga er op uit om wat geocaches te zoeken. Mijn idee is om zo noordelijk mogelijk te komen. Ik wil de laatste brug over de Bosporus zien en de Zwarte Zee. Het is nogal een eind reizen met OV. Ik neem eerst Tram5 naar het beginpunt van Metro2. Daarna reis ik met de metro tot het eindpunt. Om weer boven te komen moet ik zeker 8 roltrappen op en geen kleintjes. Naast het metrostation is een grote busterminal, maar ook een gigantisch park. Hier liggen 5 caches. Ik ben er wel een uur of twee zoet mee, zo groot is dat park. Uiteindelijk heb ik ze allemaal gevonden, sommige caches waren fysiek wel een uitdaging voor 't ouwe lijf. Langs de vele kilometers paden staat begroeiing die bewaterd kan worden door nog veel meer kilometers druppelslang. In een uitspanning van het park nuttig ik een tosti en koffie, een fles water gaat mee. Ik wandel terug naar de busterminal. Het is daar een krioelen van bussen die parkeren en manoeuvreren. Een wonder dat het allemaal goed gaat. Ik laat me door een official via een reizende jongedame uitleggen welke bus 150 is, want die moet ik hebben. Als de bus niet aan staat is de display leeg, anders had ik 'm vast zelf gevonden. Ik sta gelukkig zo ver vooraan in de wachtrij dat ik een zitplaats heb. De bus wordt onderweg steeds voller, ze staan als haringen in een ton. Ik zie gelukkig wel dat jonge mensen opstaan voor ouderen. Uiteindelijk stap ik net voorbij de laatste Bosporus brug uit, eerst de cache zoeken. Het blijkt dat ik beter had moeten lezen, dan was ik een halte verder uitgestapt. Nu mag ik lopen. Eerst een stuk langs de weg, daarna een heel eind zijweg. Op een stukje van de zijweg zie ik een stukje Zwarte Zee. Spoiler alert: hij is gewoon blauw, maar het eerste doel van vandaag is toch een beetje gehaald. De cache ligt op terrein wat met prikkeldraad is afgesloten. Met wat moeite er tussendoor. Ik vind een soort geitenpaadje tussen de begroeiing en volg dat globaal in de juiste richting. Uiteindelijk moet ik haaks de bush in. Dat lukt best een eindje door de bramen (zonder vrucht), maar uiteindelijk staan de braamstruiken meer dan manshoog, er is geen doorkomen aan. Ik ben nog maar 16 meter van de cache, maar het had net zo goed 16 kilometer kunnen zijn. Helaas, niet bereikbaar. Ik loop het geitenpaadje weer terug en klauter door het prikkeldraad. De zijweg loopt schuin omhoog en ik ben aardig moe. Voor de grap steek ik een duim op als er een auto langsrijdt. Ja hoor, een lift van twee aardige Azerbeidjaanse mannen. Ze brengen me niet naar de bushalte, wat ik had gevraagd, maar gewoon helemaal naar het metrostation! Dat scheelt een horten en stoten busrit, heel fijn. De metrorit is weer lang, van beginpunt naar eindpunt. Heel soms even bovengronds, maar grotendeels in het donker. Aan het einde kan ik zo snel T5 niet vinden, maar wel T1. Die brengt me ook thuis, ik moet dan alleen wat verder lopen. Na twee haltes houdt-ie er mee op. Er wordt iets omgeroepen en de helft van de mensen stapt uit. Ik blijf zitten. De tram rijdt vervolgens de andere kant op. Geen idee wat de storing is, ik kon er natuurlijk niets van verstaan. Bij de volgende halte stappen we echt allemaal uit. Even naar een ander spoor, waar binnen twee minuten alweer een T1 aankomt. Uiteindelijk ben ik dus rond 19.30 weer thuis. C was rond 17.45 thuis van in de buurt winkels kijken en een bezoekje aan de hamam. De hamam viel tegen, de massage na afloop beviel wel goed. Rond 20.30 zoeken we een restaurantje op. Ik eet kip kerrie, C drinkt alleen water. Die buikgriep houdt stevig aan. We doen nog wat boodschapjes, daarna gaat C naar bed en ik ga zitten tikken voor de lieve lezertjes en daarna wat geheel onnuttige social media bijhouden.