21-9-2024, de overkant

Vandaag staat "the Asian side" op het programma. Dat is het deel van de stad aan de andere kant van de Bosporus. Ons hotel staat in het oude centrum van de westzijde, we gaan oversteken. Eerst een wandelingetje naar de tram, dan met de tram naar de boot. Ook hier kunnen we gewoon op met onze OV-kaart, erg makkelijk. Tijdens de overtocht begint het behoorlijk te regenen, maar tegen het einde wordt dat al een stuk minder. Aan de overkant gaan we een wandeling uit een reisgids lopen die ons langs een paar bijzondere plekjes moet brengen. Als we de veerboot verlaten duiken we bijna direct een bazar in waar alleen maar elektronica wordt verkocht, telefoons, laptops, koptelefoons, noem het maar op. Ik kijk even rond naar een vervanging van mijn kapotte reis-koptelefoon met noise cancelling, maar ik vind alleen bluetooth apparaten. Voor hedendaagse toepassingen snap ik dat, maar ik wil 'm graag kunnen aansluiten in het vliegtuig, gewoon met een kabeltje.

De wandelroute stuurt ons door heel veel winkelstraten, onder andere langs een hele straat vol antiekwinkels. Erg leuk om te zien, een winkel met bijzondere uurwerken trekt echt mijn aandacht. Wat opvalt is dat dit deel van de stad veel authentieker oogt dan het massatoerisme in ons deel. Heel veel winkelende mensen, veel jonge mensen ook. Het is druk en de terrassen zitten vol. Uiteraard een lunch met koffie (Nescafé) en een soort bladerdeeg koek met kaas erin. Gewoon lekker. Voor de koffie hadden we keuze tussen dit of Turkse koffie, dan maar oploskoffie. We proberen een bakkerij te vinden uit het boekje dat belooft dat je hier al je dieetplannen overboord zal gooien. We vinden de bakkerij niet en misschien is dat maar goed ook! Vandaag lopen heel veel mensen in geel-blauwe shirts van de voetbalclub. Voetbal is in Turkije nog veel belangrijker dan in Nederland, het is pure groeps-emotie. Bij het standbeeld van een stier maken heel veel supporters foto's met sjaals van de club. Later komen we in kleine kroegstraatjes uitzinnige menigten tegen die luid scanderen en dansen. Opvallend genoeg hebben de meesten gewoon een fles water op tafel staan in plaats van bier bij ons. De gekte is hier compleet, iedereen juicht, zingt en klapt er op los. Ik loop langs een winkel met zilveren sieraden en ga er eens binnen om te kijken of ze mijn puzzelring hebben in een comfortabele maat. Het hulpje in de winkel laat mijn eigen ring ui elkaar vallen en probeert hem weer dicht te puzzelen. Ik laat hem even zweten hoor, dat gaat hem nooit lukken. Uiteindelijk doe ik het zelf maar om die arme jongen niet teveel van streek te maken. Ze hebben de ring in een maatje groter, die zit veel fijner en ik koop 'm. We pakken vermoeid de boot terug. Aan de andere kant moeten we nog over een brug over een zijarm van de Bosporus. Dit doen we te voet, omdat C het beste visrestaurant (volgens de reisgids) wil bezoeken. Dat ligt in het midden van de brug op de benedenverdieping. We eten er inderdaad heerlijk, ik heb een baars uit de oven, onder een korst gegrilde kaas. Een heel mooie combi. We verbinden met de wifi van het restaurant en ik zie dat er op de brug twee geocaches liggen. De eerste, in het midden van de brug, vind ik niet. Ik lees een tip om met de selfie stand van de telefoon onder de brugleuning te kijken. Dat levert helaas niets op. De leuning staat overigens vol met vele tientallen vissers die allemaal wat proberen te vangen. Ik heb daar geen vis gezien. De cache aan het einde van de brug heb ik met de selfie camera snel gevonden. Mijn eerste in Turkije. Met twee trams komen weer terug in ons buurtje, waar we de vermoeide benen kunnen strekken. Het was weer een memorabele dag.