2014-01-17

En alweer een bijzondere dag. Ik krijg de neiging om de uitnodiging van William op te volgen en een of twee dagen naar Ko Yum te gaan. Dat vereist enig denkwerk.
Ik probeer het resort te bereiken waar hij zijn hutje heeft gebouwd, maar de verbinding is te slecht. Ik versta maar flarden van wat verder best goed Engels lijkt. Ik hang op en stuur een sms "Please can you give my phone number to William". Vervolgens ga ik lekker ontbijten bij de buren. Op de grote stapel ruilboeken vind ik een Baantjer met op de kaft de Schreierstoren. Ik ben onlangs in dat bouwwerk geweest en dat trekt me over de streep. Ik ga Baantjer lezen. Nostalgie hoor. Binnen een half uur gaat de telefoon, mijn sms heeft gewerkt. Ik vraag William of ik nog iets voor hem mee kan nemen. Drum shag, normaliter koop ik geen tabak voor anderen, maar ik maak uiteraard met plezier een uitzondering. Pas bij de vierde winkel is het raak, bij de andere is het uitverkocht. 380B per pakje, ik neem er twee mee. De grote ferry is om 10 uur al vertrokken, ik zal het lokale transport moeten opzoeken. Met de bus 40 km naar een andere plaats en dan met een longtailboat oversteken. Eerst breng ik de brommer terug. Zo, ik heb weer een paspoort. Daarna pak ik een koffertje in voor een overnachting en laat ik alle grote reis onzin achter in mijn andere koffer in de storage room van A-mansion. Dan is het wandelen naar de bus, die een eindje verderop zou moeten komen. Met wat kunst- en vraagwerk kom ik er. Geen van de daar staande chauffeurs wil of kan vertellen welk busje ik zou moeten hebben. Uiteindelijk word ik verwezen naar een jongeman die in een winkel op een stoeltje zit. Het blijkt een Duitse reiziger, Leonardo, die ook naar Yum wil. Samen vogelen we een en ander uit, met behulp van een lieve Thaise dame, die met de wat norse chauffeurs gaat praten. Zij krijgt alle antwoorden. We moeten eerst naar een plaats bij de luchthaven en daar overstappen op een ander busje dat ons bij de pier gaat brengen. Leonardo heeft net twee maanden door India gereisd en is behoorlijk gestresst. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij India maar moet vergeten nu hij hier is. Dit is zo'n ander land, dat hij echt zal moeten en mogen omschakelen naar de relax modus. De eerste rit vertrekt. Ik volg op Google Maps wat er gebeurt en alles gaat de goede kant op. Er stappen mensen in en uit. Op enig moment worden we gewaarschuwd dat wij eruit moeten. 50B pp. Hij wijst op een busje achter ons, dat zou de volgende moeten zijn. Volgens een kartonnen beschreven bordje vertrekt hij over een half uur. Onze bagage gaat los op het dak, samen met twee grote zakken sardientjes, de nodige zakken groenten en nog meer. Nadat ik nog een flesje water heb gekocht, het andere ligt veilig op het dak, stappen we in. Het busje stroomt vol. Er zitten veel hoofddoek dames in en twee blanke toeristen dames, De ene vraagt zich af waarom we een kwartier te vroeg vertrekken. Ik merk op dat het busje ramvol is, heeft het dan nog zin om te wachten?
We komen bij de pier, het is laag water. Zo te zien is het getijdeverschl hier aanzienlijk. Er liggen wat longtails te wachten en we vinden de goede. De noordelijke pier van het eiland, daar willen we heen, da's een andere dan de gebruikelijke in het zuiden, die is 13 km de andere kant op. Ik bel William dat ik nu met twe op de kade st. We moeten maar een brommertaxi nemen dan. Het stokoude Honda brommertje met aangelaste zijwagen wordt bestuurd door een nog veel oudere Moslim baas, met tulband en geitensikje. Er komen nog twe dames bij, en alle groenten en de zakken met visjes. Volle bak dus. In ruim wandeltempo hobbelen we door het bos. Na een kilometer of vier, het ljken er tien, zijn we aan het einde van het pad, bij een soort beach resort, maar dan met houten hutjes en hangmatten. Leonardo is helemaal happy als hij voor 200B een boomhutje krijgt. Ik krijg de onderste kamer van William's huis. Het toilet en de mandibak zijn achter het huis, maar wel binnen de schutting. Prima voor elkaar. William is hier twee maanden per jaar, voor de rest wordt het verhuurd.
Tijd voor een drankje. De keuken is dicht tussen 1700 en 1830, dan wordt er namelijk beach volleybal gespeeld en daar doet de kok/baas aan mee. Hierna is het etenstijd, we eten heerlijk. De tent zit aardig vol. Canadezen, Duitsers, veel kinderen. De plek staat in een aantal boekjes kennelijk vermeld als kindvriendelijk en dat klopt dan ook wel. Er woont een hondenkoppel op het strand met twee jongen, die zijn ook al een bron van vermaak. Na nog wat babbelen en een drankje is het 2200, time to hit the hay.