2014-01-16

Lekker geslapen, ik word wat later wakker dan de bedoeling is.
E-mail, douchen en dan ontbijten bij de buren. De wasvrouw is er weer, dus mijn was mag mee. Bij de buren klets ik wat met twee Nederlandse dames die twee weken in Thailand hebben. Ze zijn gisteren aangekomen in Bkk en nu al hier, gelijk doorgevlogen. Nou ja, ik ga zondag het omgekeerde doen ....
Ik ga op pad, heb een rij-middagje naar het oosten gepland, naar een Hot Waterfall, een Emerald Pool en wellicht Tiger Cave. Het is best een eind. Onderweg, vlak voor het vliegveld, kom ik een Bic C tegen en even daarna een Tesco. Ik kan het niet laten, beide shopping malls moet ik even door. Lunch roept met Tiger Prawns in Tamarinde Sauce. De eerste keer dat ik misgrijp met het eten, dat komt door die saus. Ik eindig met een fruitmesje, het vorige is in beslag genomen in Chiang Mai. Door naar mijn bestemming, dat is nog een kilometer of veertig. Ik rijd eerst een stuk langs wat wij een provinciale weg zouden noemen, dat is hier een highway. Uiteraard meest op de vluchtstrook, dat is hier ook aangegeven met borden. De laatste 10 kilometer gaan echt via een lokale weg. Het is bloedheet, naar mijn gevoel.
Er staat een bordje bij een kleiner zijweggetje naar de Hot Waterfall. Ik ga er kijken. Parkeren kost 10B, de entree 80B. Tijdens een korte wandeling door het bos zie ik telkens glashelder water langs het pad stromen. Eerst kom ik bij een Hot Spring, waar een aangelegde pootje-baad-kade plaats biedt aan wat Thai en een paar Russen. Het water is warm, maar goed te doen. Hier komt het dus uit de grond. Ik wander verder door het bos, langs weer van die heldere stroompjes water. Aan het einde daarvan uiteindelijk een soort watervalletje, waar best nog wat mensen in zitten, comfortabel in de uitgesleten kuilen. Het zal ook daar lekker warm zijn, ik heb het al warm genoeg. Een paar kilometer verderop moet de Emerald Pool zijn. Ik stap weer op en ga verder. Uiteindelijk kom ik bij de plek des onheils. 20B voor parkeren van de brommer, 200B entree, ze weten je wel te vinden :) You walk to the pool ... Op een bordje staat 800 meter. Ik beloof een koffiezettend dametje dat ik "leetur" een bakkie bij haar kom doen. Op pad, de bush in, maar gelukkig wel via een halfverhard pad. Er heerst een oorverdovende herrie, het lijkt wel een soort stoomfluit, maar het komt uit de bomen. Geen idee wat dat is. Die 800 meter duren zeker 20 minuten, ik ben doorweekt. De Emerald Pool is inderdaad een smaragd groene plas, waarin men zich lekker vermaakt. Thaise jongens en meiden houden een short en een t-shirt aan in het water. Ik heb minstens zo hoge verwachtingen van de Blue Spring, die is nog een stukje verder lopen ... Een stukje, het is zeker weer een half uur. Ze hebben een verhoogd betonnen pad aangelegd daarheen, ietwat misplaatst maar misschien wel erg handig in het regenseizoen. Nu loopt er al overal water. Onderweg een Kluizenaars-gedenkplek, waar je wensen uitkomen. De zon begint al wat te zakken als ik bij de bron aankom. Inderdaad erg blauw, een wonderlijk gezicht. Je ziet het opkolkende water en hier en daar gasbellen, hier komt ook weer van alles uit de grond. Helaas mag je er niet in, ik zou in de verleiding komen, zo bezweet ben ik. Dan maar weer het hele eind terug. Als ik halfgaar bijna weer bij de brommer ben zie ik een stelletje naar binnen wandelen die ik in de hete waterval had zien zitten. Die gaan het niet halen bij daglicht ...
Ik ga op weg terug, de weg uit mijn geheugen. Helaas ... onthouden is leuk, maar navigeren is beter. Na een tijdje zie ik dat ik op onbekend terrein ben. Ik schakel Google Maps waar weer in. Ik blijk een stukje de verkeerde weg te hebben gereden, het is nog maar 55 km naar Krabi. Okee, dan maar genieten van nieuwe plekjes. Ik rijd langs een grote schuur waar duizenden vallen latex te dogen hangen. Twee dames zijn bezig nog hele rijen er bij te hangen. We zwaaien naar elkaar als ik foto's maak.
Het wordt nu snel donker. Ik ben blij dat ik altijd een soort blanco veiligheidsbril bij me heb, zodat ik in het donker ook iets voor mijn ogen heb. Voortdurend voel ik insecten tegen me aanknallen, eentje in mijn oog zou het rijden erg lastig maken. De benzinemeter staat op een kwart, daar ben ik niet blij mee. Hij staat heel lang op vol om daarna redelijk rap te zakken. Ik vind een soort tankautomaatje bij een huis. Hier stop je een biljet in, je hangt het pistool in de tank en drukt op een groene knop. Dan gaat hij het juiste bedrag aan brandstof pompen. In theorie. In praktijk heb ik natuurlijk geen flauw idee hoe het werkt en de instructies zijn in een wel heel raar alfabet. Ik stop er een flap van 100B in, ik heb de tankdop eraf, ik heb het vulpistool in mijn hand en er gebeurt niets. Hmmm... misschien de groene knop? Prompt begint de benzine te lopen, na twee tellen heb ik dat door en stop ik de tuit in de tank. Okee, ik kan weer door, da's een fijn gevoel. Het wordt nu echt donker. De wegen zijn niet verlicht, soms hebben ze een zijstreep. Bij bruggen gaat het asfalt over in beton, met de nodige hobbels. Als je daar met 70 in het donker oprijdt, dan is dat steeds even schrikken. Zo af en toe word ik ingehaald door een auto. Bij een kruising staat een politiepost met reclame van Coca-Cola. Grappig. Uiteindelijk kom ik weer op de "grote weg", die ik rechtsaf op moet. Helaas, een middenberm. Linksaf dus, tot ik een kilometer verderop een u-turn punt tegenkom. Dat is hier goed geregeld. Nu is het nog 35 kilometer. Het grootste deel op de vluchtstrook. Die wordt ook gebruikt door sommige tegenliggende brommers, die je dan maar moet ontwijken. Een ervan blijkt een onverlichte zijspan te hebben, waardoor hij zo breed is als een auto. Een beetje meer ontwijken dus. Ik vul tegen het einde de tank nog weer eens, hij staat weer op half. Uiteindelijk ben ik om 19:45 thuis, na heel veel kilometers waarvan een goed deel in het donker. Bij de receptie Reken ik een biertje en een fris af, om dan maar even rustig dit verhaaltje te tikken. Zo maar weer iets lekkers eten, dat mag wel om 21:30.