17 januari 2010

Vandaag wat later opgestaan vanwege wat diabetes onrust gedurende de nacht. Gaat weer beter... We pakken een taxi naar Wat Doi Suthep, een groot tempelcomplex dat een 20 km buiten Chiang Mai hoog op een heuvel ligt. Je kunt het complex binnen via een "automatic cable car" maar ook via een trap met 306 treden. Dat doen wij natuurlijk, want dat brengt ook nog geluk. Het complex is erg druk, veel Thai zien dit als een uitje en komen er ook nog bidden. Je kunt overal, ook in de tempeltjes foto's maken, zolang je je maar gedraagt zoals het hoort. Dus schoenen uit, niet met je voeten richting Buddha of monnik zitten en gepaste kleding dragen. Er zijn heel veel souvenirwinkeltjes onderaan en bovenaan de trap, maar binnen het complex ben je daarvan verlost. Wel staat bij ongeveer elk beeld een "donation box". Het complex bestaat, als je eenmaal boven bent, uit twee verdiepingen. Op de onderste allerlei tempeltjes, offerplaatsjes en ook dans en muziekshows, uiteraard met een "donation box" voor een goed doel. Op de bovenste verdieping zijn de wat serenere tempels. In een ervan halen we het beroemde katoenen koordje. We zitten netjes op de knietjes tussen een aantal anderen en worden door een oude monnik besprenkeld met "wij"water. Hierna schuifelen we, nog steeds op de knietjes, richting de monnik. Wendy moet ernaast schuifelen naar een leek, want monniken mogen geen vrouwen aanraken. We krijgen beiden een wit katoenen draadje om de rechter pols gebonden. Dat brengt geluk, het zal bij mij blijven zitten tot het eraf valt. De restanten van mijn draadje uit 2002 zitten nog altijd in mijn portemonnee. Over een tijdje komt daar dus een stukje bij. Het is wonderlijk, verbazend en zelfs een beetje ontroerend om te zien hoe de Thai een dagje uit en hun geloof kunnen combineren. Er wordt geposeerd voor foto's samen met een beeld, er worden groepsfoto's gemaakt, maar er wordt ook rustig en geconcentreerd gebeden en geofferd, terwijl anderen daar weer kwetterend tussendoor lopen. We zien ook mensen de joss-sticks schudden. `Dit zijn stokjes met een nummer erop, die in een beker staan. Je houdt de beker schuin en begint zachtjes te schudden, wat een heel specifiek geluid geeft. Het eerste stokje dat er uit valt correspondeert via het nummer met een papiertje waar van alles opstaat, waarschijnlijk over je toekomst. Het is genieten van de combinatie van twee belevingen die zonder een wanklank blijkt te kunnen. Uiteindelijk gaan we de trap weer af. We rijden terug naar het hotel en pakken de boel in. Om 16:30 gaat de trein pas, dus we laten om 13:15 de bagage achter in de lobby om nog even te wandelen. We kopen een door Jelco goedgekeurde laptoprugzak voor Wendy's oudste. Haar eigen rugzakje past er precies in, dus dat scheelt weer een stuk bagage. Vanaf het hotel pakken we een rode opstap-taxi, maar dan zonder opstappers, die ons voor 100B netjes op het station aflevert. Terwijl Wendy wat eten koopt, zie ik op het perron een blanke vent met een rotvaart langs de trein komen. Even later zie ik hoe hij dit doet. Hij mist een been, maar heeft onder zijn andere voet een rollerskate. Met een kruk en een lange stok met rubberen dop gaat hij als een dolle. Een geweldig gezicht. Op het perron zijn twee fotosessies aan de gang, eentje met wat net gediplomeerde jongedames, met van die Amerikaanse professormutsen. De andere is een of ander Thaise beroemdheid, een sterretje, die op een bankje allerlei verleidelijke poses aanneemt. Ik schaar me onder de twee dozijn fotografen met enorme lenzen en schiet met mijn compactje dapper mee... Al snel vertrekt de trein. Ik ga even op msn en klets wat. Mooi dat dat kan, in zo'n land en dan nog wel in de trein... In een tunnel en daarna in een bergpas verlies ik dan toch het contact. Later maar weer even proberen. We krijgen voor 150B pp. weer een lekker maaltje voorgeschoteld. Hierna kletsen we wat en drinken we een slaapmutsje. Om 0640 aankomst, dus op tijd slapen. Wendy gaat het nu proberen in het bovenste bed, als dat niet gaat, dan ga ik wel weer boven. Licht uit...