19 februari 2010

Vanaf een uur of vijf ben ik klaarwakker. Mooi tijd om even te kletsen met wat mensen in Nederland, Om 8 uur trek ik de kamerdeur achter me dicht en sleep ik al mijn bagage 64 treden af. Daarna nog door een aantal steegjes, en dan is er het oude vertrouwde Café Lampu, mijn huiskamer in den vreemde. Ik eet rijstsoep en drink koffie totdat mijn minibusje komt, dat ik hier gisteren heb besteld. Het is smoorheet, ik ben doorweekt. Het regent ook nog eens pijpestelen (oude spelling). We pikken onderweg nog drie gasten op en persen ons door de files richting vliegveld. Het inchecken via internet heeft goed gewerkt, ik mag aansluiten bij een balie met maar twee mensen voor me, terwijl voor de andere balies een rij staat van 50-60 man. Ik heb ook nog eens een stoel kunnen uitzoeken, dus die heb ik aan het gangpad. Het vliegmachien vertrekt precies op tijd, om 11:55. Aankomst wordt verwacht om 18:00 locale tijd. Ik zet mijn horloge terug naar 06:00, anders lijkt het net of de reis kort is... Het is een hele zit. Nu om 13:45, nog ruim 4 uur te gaan. Ik zit wat na te denken en te luisteren naar de prachtige muziek van Madeleine Peyroux. Hoe mijn trip van 7 weken behalve een nodige afleiding ook een beetje een vlucht was, zowel weg van de winter als van een beetje uitzichtloosheid op baangebied. Hoe terugreizen toch geen straf is (afgezien van het lange zitten). Dat ik weer lekker rustig ben in mijn hoofd. Dat ik ook tijdens mijn verblijf hier elke dag mijn banenaanbod heb gescand. Ik heb er een stuk of 15 overgehouden die een reactie waard zijn. Dat ik mensen en stukjes van mijn leven heb gemist, sommige meer dan andere. Dat ik in het algemeen Nederland helemaal niet heb gemist. Het gejaag, het drammen om "respect", de ik-maatschappij, de agressie overal, zoals in het verkeer. Ik heb weer eens gezien hoe mensen die het financieel veel minder hebben dan de gemiddelde Nederlander toch op hun manier wel tevreden kunnen zijn. Er is geen verzorgingsstaat, dus iedereen houdt zijn eigen broek op, al betekent dat dat je 's nachts met een takkenbezem de straat veegt of de was doet voor B20 per kilo. Mensen zijn behulpzaam, vriendelijk, geduldig en "willing to please", alles met de beroemde glimlach, waarmee je hier meer bereikt dan met wat dan ook. Alleen de echte toeristencentra zijn of raken verziekt. Dat is niet zo gek als je bedenkt dat een beetje toeristenkoppel makkelijk elke dag een maandsalaris van een Thai uitgeeft. Ik heb het kopen bij de 7-Eleven geleidelijk beperkt tot die dingen die ik niet van een zelfstandige met een kraampje kan kopen. Je kijk op dingen verandert naarmate je hier langer rondloopt. Natuurlijk heb ik in relatieve luxe geleefd, met airco in Bangkok en brommers op Koh Tao en in Chiang Mai. Duiken? Daar komt de gemiddelde Thai natuurlijk nooit aan toe, net als aan vakantievieren. Ik heb het hier goed gehad. Ik hoop dat ik de rust een beetje kan vasthouden in Nederland. Anders moest ik maar weer teruggaan.... Het is inmiddels bijna 17:00, over anderhalf uur staan we aan de grond. Ik heb geen idee meer hoe dat gaat met treinen, dat zie ik dan wel weer. Ik kom echt wel in Den Bosch. De zon staat erg laag, we vliegen er ongeveer tegenin. Het zal al donker zijn als ik buiten sta.
Ik heb een voornemen gevormd, de laatste weken. Ik heb het verwoord in een e-mailtje waaruit ik citeer:

ik kom er steeds meer achter dat we eigenlijk geleefd worden. we doen wat van ons wordt verwacht.
.........
anderen doen het zoals zij (of weer anderen) vinden dat het hoort, ik wil het doen het zoals ik het zelf ook leuk vind.
dat betekent niet a-sociaal worden, maar wel wat meer dingen doen op een manier waar ik zelf blij van word.
als dat betekent dat een ander misschien wel eens sip kijkt, dan is dat jammer.
nog geen idee hoe ik dat allemaal ga invullen, maar het is een soort voornemen.
verder niet ernstig hoor

Eens kijken of ik deze stoere taal ook in praktijk kan brengen. Zo hier en daar doe ik dat al, verder ben ik vrij conventioneel. Daar is niets mis mee zolang je er blij van wordt. Ik ga dat zo hier en daar eens onderzoeken.
Zo, we staan aan de grond. Bagage is er redelijk vlot, ik loop uiteraard fluitend door de douane.
Na 2,5 uur treinreizen, waaronder 3x overstappen, sta ik in Den Bosch, waar ik lekker word opgewacht.
We kijken alvast wat foto's, eten een worstenbroodje en pakken een borrel.
Dan gaat het licht uit.
Dit moest maar eens het einde worden van het verslag.