Nu weer gewoon doen

Het luxe dagje is voorbij. Omdat ik alleen een gewone verschoning had meegenomen heb ik niet de gelegenheid gehad die infinity pool te proberen. Wie weet, ooit. Ik geniet van een zeer uitgebreid ontbijtbuffet met heerlijke schotels zoals pikante kip, heerlijk rundvlees, pad thai en nog veel meer. Hier kom ik overdag wel mee door. Tijd om mijn tasje te pakken en uit te checken. Henrich geeft aan dat de familie nog niet weg is. Ik moet even een paar uurtjes elders doorbrengen. Ik haal dus maar weer het spelletje geocaching tevoorschijn. Gewoon lekker rijden op de brommer, kledingtas onder het zadel, laptoptas om mijn schouder. Ik stop even bij een niet meer helemaal goed uitziend gebouw, waarvan ik vermoed dat het een restaurant of disco is geweest. Urbex is het woord dat hier bij hoort, oftewel Urban Exploring, het verkennen van vervallen gebouwen. Ik loop er even doorheen, voorzichtig met de gaten in de betonnen vloer. De rit gaat verder, twee caches niet gevonden, de zoeker helemaal doorgezweet. Niet opgeven nu. Verderop in Pattaya vind ik wel twee leuke caches. Bij een ervan staat in de beschrijving dat de lokale taxichauffeurs er van weten. Als ik kom aanlopen met mijn telefoon in de hand vraagt de man die op zijn taxibrommer onder een parasol zit te wachten "Looking for game?" Als ik dat bevestig helpt hij mij met het openmaken van de cache. Hij geeft me zelfs even een stoeltje om op te zitten tijden het schrijven. Een leuke ontmoeting. Uiteindelijk krijg ik het bericht dat de familie is vertrokken. Ik stap bij Henrich binnen, hij is blij met wat rustiger bezoek. Ik neem een douche en we gaan allebei een welverdiend middagslaapje doen. Als we rond half zes aan een drankje zitten komt zijn Thais/Britse vriendin binnen. Ze gaat koken, Henrich helpt haar met het bakken van mooie stukken zalm. Een heerlijk maal, op een snel koeler wordend balkon. Er komen twee vriendinnen van haar naar boven, die zitten er even bij. De drie dames vertrekken met een of ander plan voor business naar Walking Street. Ik zit tot een uur of half elf met Henrich te praten, hij heeft heel veel verhalen uit de kwart eeuw dat hij nu in Thailand woont. Hij is moe en ik ga nog even naar Walking Street. Als ik daar aankom sluiten alle tenten, de hele horeca moet om 23.00 dicht. Ik zie in de vertrekkende drukte de drie vriendinnen. Ze vragen of ik mee ga ergens wat drinken. Ach, is wel gezellig, als ze nog een plekje weten. Ik zoek de brommer op en rijd achter hun taxi aan. De eerste plek waar ze het proberen schenkt alleen maar water. Het bedienende dametje weet echter wel een plekje, dus we wandelen een steegje in. Na 100 meter komen we bij een klein restaurantje met Thai barbecue. Als we hier wat eten kunnen we ook bier bestellen. Het verbaast me dat de Thai altijd weer kunnen eten. De dames en een vriend gaan helemaal los op de met houtskool verwarmde aluminium schaal. In de ring rondom wordt water gegoten, daarin worden vis en groenten gegaard. Bovenop de bol bakken ze allerlei stukjes vlees. Ik word goed verzorgd, er wordt van alles op mijn bordje gelegd. Gelukkig kn ik aardig met eetstokjes overweg. Zelf gaan ze nog door tot 01.00, als ik allang ben uitgegeten. Om die tijd moeten we eruit. Zij komt met een auto terug naar het appartement waar ik op de brommer al ben aangekomen. Henrich slaap allang. Wij drinken samen een glaasje whisky en zij vertrekt stilletjes naar Henrich's kamer. Tijd om te pitten.