testen en winkelen

Vandaag heb ik een "missie". Ik heb voor mijn vliegreis overmorgen een pcr-test nodig. Eerst een heerlijk ontbijtje, geroosterd brood met zelfgemaakte tonijnsalade en heerlijk fruit. Uiteraard ook een paar bakken koffie. Ik zit naast de prullenbak waar een deel van onze resten van gisteren nog ligt. Na een regenbui ga ik op pad. Van Ernst heb ik het adres doorgekregen van een testcentrum, dus daar ga ik eerst maar eens heen. Ik wil hiervoor wandelen naar de Skytrain maar ik raak hopeloos verdwaald in een grote woonwijk met heel veel doodlopende straatjes. Na een uurtje geef ik het op. Ik zie een taxi en ik laat me koel en comfortabel naar mijn bestemming rijden. Taxi's zijn hier goedkoop en over het algemeen weten ze prima de weg. Een vriendelijke jongeman achter de balie spreekt meer Nederlands dan ik Thai, maar dat is ook niet zo moeilijk. Na het afrekenen van B1500 bij de kasdame krijg ik de beruchte stok in hersens en huig. In het kantoortje van de stokdame hangt een briefje dat in dit land wel nodig is. Iedereen zit voortdurend op zijn/haar telefoon te gluren. En nu maar duimen dat morgen de uitslag goed is. Ik wilde eigenlijk gaan winkelen in Pantip Plaza, een enorm gebouw met honderden elektronicawinkeltjes, maar Ernst vermoedt dat daar niet veel van over is. Hij raadde me aan om naar Fortune Town te gaan, dat ook een enorm warenhuis is met heel veel foto-, telefoon- en computerwinkels. Die taxi was me goed bevallen, ik neem er gewoon weer een. Misschien heb ik morgen puf om het openbaar vervoer weer eens uit te zoeken, vandaag even niet. Fortune Town is een 200 meter lange mall van 3 verdiepingen met heel veel winkeltjes. Van alles wat, van fotolenzen tot telefoonreparatie onder een microscoop. Ik loop ze allemaal langs. De uiteindelijke oogst? Een handige telefoonklem voor in de auto, 50 prima mond-neusmaskers en een heerlijk vroeg diner dat spattert en sputtert als het op tafel wordt gezet. Erg lekker, cheesy omelet with beef. De avondspits is losgebarsten. Bij het station van de Skytrain staan hordes mensen voor het loket. Ik loop er weer uit. Ik wil weer even kijken in Soi Cowboy, een van de drie nachtleven plekjes van Bangkok. Ik neem voor die paar kilometers een tweewiel taxi, oftewel ik stap achterop een van de duizenden 100cc Hondas die hier rondrijden. Voor B60 brengt hij me weg, dat is het ook ruim waard om niet een uur te hoeven lopen. Soi Cowboy is nog aan het opengaan. In een barretje op een hoek drink ik een biertje. Ik ga hier niet wachten totdat het nachtleven begint, het is pas half zeven. Ik heb pijn in de potjes en besluit om maar gewoon weer een taxi te nemen. De spits is hevig, we doen er vijf kwartier over om thuis te komen. Dat kost dan wel B200!! Ernst zit nog te werken in zijn kantoor. We doen er samen twee en zitten rustig weer ruim een uur te bomen. Hij gaat nog even verder werken en ik ga naar boven. De voetjes hebben rust verdiend.