Laatste dagje sandbox

Vandaag is de laatste hele dag in de sandbox, zoals ze in Thailand een quarantainegebied noemen. Ik mag het hele eiland over, daar heb ik niet eens tijd voor. Het is dus niet echt een gevangenis :) Omdat ik hier niet echt een programma heb, gaat de geocaching app straks maar weer aan. Ik heb mail van Ernst, dat GWT-booking vandaag voor mij aan de slag gaat. Ik ben blij met ze. Ik ga waarschijnlijk een week rijden in een Toyota Revo Double Cab, een vette pick-up. Waar ik wil gaan rijden wordt een Yaris afgeraden... Morgen gaat dus een nieuwe interessante week beginnen!

Rustig begin ik de middag met een ritje. Het is warm, ik geniet van de geluiden, de geuren, de bezige mensen. Bijna elk huisje heeft wel een soort ambacht, of ze nu brommers repareren, potten maken, groenten verkopen of eten koken, ze zijn allemaal bezig. Ik rijd eerst naar Kamala, waar ik eergisteren mijn app niet meer kon gebruiken. de tweede cache daar is snel gevonden, bij het Tsunami Memorial. De tsunami die Fukoshima heeft verwoest heeft ook hier grote schade aangericht, veel mensen, zowel Thai als toeristen, zijn omgekomen. Overal langs de kust staan paaltjes met de kreet "Tsunami Evacuation Zone" en langs de weg staan borden die de richting van een vluchtweg aangeven. Ik rijd verder door naar het noorden. Bij een mooi uitzichtpunt vind ik de volgende cache. Ik geniet natuurlijk ook van het mooie uitzicht over zee. Hierna rijd ik de heuvels van het binnenland in. Uiteindelijk kom ik bij de weg rond een stuwmeer. Hier sla ik een klein onverhard zijpaadje in tot ik bij een soort overdekt zitplekje kom. Vanaf daar klauter ik de berg op. Met meer dan 30 graden en 100% vochtigheid is dat een mooie conditietest. Overal waar dat nodig is zijn kleine opstapjes van keien en beton gemaakt, die redelijk te doen zijn, als ze niet te vol liggen met bladeren. Langs dit slingerpaadje loopt water. Op een gegeven moment loopt het water over het paadje. Beetje soppen dan maar. Redelijk moe kom ik uiteindelijk na een meter of 400 bij een niveau-stuwtje dat het debiet van het bergwater naar het stuwmeer regelt. Ik kan helaas niet veilig bij de plek komen waar de cache zou moeten liggen, maar ik ben wel op weer eens een heel mooi afgelegen plekje middenin nergens, dus ik heb toch weer een voldaan (en drijfnat) gevoel. Ik klauter terug naar beneden. Op de brommer zal ik wel weer opdrogen ... Ik rijd dwars over het eiland naar de oostkust. Onderweg stop ik bij een mini kermis die nog niet open is. Hij is wel aandoenlijk ... Ik koop er een beker met bevroren sinaasappelsap, heerlijk zoet. Hij is alleen zo koud dat ik bij elk teugje een brainfreeze krijg. Ik hang 'm aan het stuur, kan hij onderweg mooi opwarmen. Bij een mevrouw met een keukentje aan de weg zoek ik een mooi stukje kip uit. Zij gaat dat op de grill warm maken, gaar is hij al. Ik ga in haar restaurant/huiskamer zitten omdat ik niet in de zon wil staan. Veel sterren gaat Michelin haar niet geven, maar de kip smaakt prima. De laatste cache voor vandaag moet in een tempelcomplex aan de oostkust liggen, bij Wat Si Rea. De tempel zelf is dicht, merk ik na het opklimmen van veel traptreden. Er is wel een klein gebouwtje met twee Boeddha's, een vrij gewone en een van smaragd. Of dat allemaal echt is weet ik niet, het ziet er wel mooi uit. Ik vind de plek die ik zoek, maar ik vind er geen cache, net als mensen voor mij. "Much trash, no cache". Het begint te schemeren. Ik rijd door Phuket Town terug naar de andere kant van het eiland om de brommer in te leveren. Het verkeer is hier best bijzonder. Ten eerste hebben bijna alle doorgaande wegen een middenberm, met zo af en toe een doorsteekplek voor een U-bocht. Verder loopt het zowel chaotisch als soepel. Iedereen gunt elkaar een plekje op de weg, er wordt niet getoeterd, geen boze blikken ... Alles voegt gewoon in elkaar, met respect en een goed humeur. Heel bijzonder om mee te maken, als je het haantjesgedrag in Europa gewend bent, met de strakke regels. Ik rijd hier gewoon graag, zelfs op zo'n klein motorfietsje, ik heb er een veilig gevoel bij. De brommer wordt in ontvangst genomen en ik krijg de borg terug. Ik heb van Dianca de tip gekregen om fruitsmoothies te proberen. Oké ... Ik laat een mooie fruitshake maken, met een aantal vruchten erin die ik niet meer weet. Niet teveel ijs, die les heb ik vandaag geleerd. Of ik er wat zout in wil? Nee, dank u. Hij is heerlijk, dat ga ik vaker doen. Ik stap voor het eerst hier in een mini taxi, het is net een discotheek. Gelukkig heeft hij geen keiharde muziek aanstaan. In het hotel regel ik een taxi naar het vliegveld, voor morgen. Om 08.30 weg, best een redelijk tijd. Vliegen is om 10.45, de rit duurt 45-60 minuten. Ik ga op de kamer wat afkoelen en tik het grootste deel van dit verslag. Ik laat de tijd een beetje verlopen en bedenk na 22.00 dat ik nog wel iets moet eten. De restaurants beneden zijn al dicht. De banana pancake meneer is er wel, hij redt mij. Nog wat sociale media doorspitten, daarna begin ik alvast met het inpakken van mijn tas. Phuket is mij prima bevallen. Het hotelcomplex is complex, maar ook erg aangenaam. Het is morgen tijd voor een nieuw deel van mijn reis.