Weer eens onderwater

Na 8 jaar "droog" ga ik vandaag weer eens duiken. De wekker gaat om 07.00, het ontbijt is lekker en ik ben om 08.15 bij de duikshop, 20 minuten verderop. De ploeg gaat uit 5 personen bestaan, Sam, een jonge Britse duikgids, een jong Duits koppel, Mike, een hier wonende Canadees en ik zei de gek. De Duitse is in het begin altijd nerveus, zegt ze. Maar dat komt weer goed ... Mike is 55 en gepensioneerd. Hij is met zijn vrouw en drie katten in oktober hierheen verhuisd. In ruil voor wat ondankbare klusjes, onderhouds- en sjouwwerk doet hij hier wat verdere duikopleidingen. Een geschikte vent. Rond 08.30 wandelen en waden we naar de longtailboat, die al geladen is. Er zijn vanmorgen twee duiken gepland, een bij een rotspartij en een op de restanten van een schip. Na een half uurtje in de herrie zijn we op de eerste plek. Het is mij nog steeds een raadsel waarom de Thai niet gewoon een uitlaatdemper op die motoren zetten. Ze houden kennelijk van dat kabaal, of ze zijn al vroeg doof. Spullen aan (shorty 3mm en 9 kilo lood) en plons. Ik kan het nog. Trimmen gaat goed, lucht gaat goed, het is zoiets als fietsen, wat je ook niet verleert als je het genoeg hebt gedaan. Iets met muscle memory denk ik? Ik heb voor deze reis mijn oude onderwatercameraatje uit 2004 maar weer eens voorzien van verse accu's. Geen idee of alles nog werkt en waterdicht is, we gaan het zien. Sam is een enthousiaste zwemmer en hij kan ons ook een paar leuke dingen aanwijzen. Het zicht is prima, diepte tot zo'n 14 meter, duiktijd een uur. Na de duik klauteren we aan boord voor verse lucht en een uurtje pauze. Een fles water en een banaan zorgen voor de inwendige mens. De volgende duik begint veelbelovend. Het schip ligt helemaal in bonken, het zijn alleen nog maar veel stukken onherkenbaar staal. Sam weet een dikke steenvis te zitten en wat mooie kreeften. Ik zie poetsvisjes en poetsgarnalen aan het werk. Na 10 minuten is het alsof de gordijnen dicht gaan. Zicht is opeens beperkt tot 1-2 meter. Mike en ik raken de voorliggers kwijt. Wij gaan even later naar boven, waar de anderen natuurlijk ook al zijn. Sam besluit verder te duiken. We hobbelen nog een half uurtje door de soep, maar dat is meer proberen de vinnen voor je te blijven zien dan dat het een duik is. Terug aan boord (totale duiktijd 49 minuten) bespreek ik e.e.a. met Mike, omdat ik het niet direct met Sam wil opnemen. Ik wil geen ouwe betweter spelen. Mike is het met mijn twee puntjes eens en zal ze doorspreken met Sam. 1) Slow the fuck down! Quality over quantity. 2) de tweede duik had na het eerste bovenkomen moeten worden afgebroken. Het voortzetten had geen enkele toegevoegde waarde, in tegendeel. Ik snap natuurlijk wel het tegenargument dat je bij een "te korte duik" klachten zou kunnen krijgen en mensen die geld retour willen. Die zeikerds heb je altijd. Bij ons drie was dat zeker niet gebeurd. Klein verbeterpuntje dus. Nadat we hebben geholpen de boot uit te laden ga ik met het Duitse stel de bubbels wegdrinken. Een gezellig koppel. Ze gaan dinsdag naar Kao Sok om zijn verjaardag te vieren. Ze zijn er benieuwd naar, dus ik kan ze vertellen dat het daar best bijzonder is. We eten ook gelijk maar wat, bijna alles vegetarisch, behalve een grote schaal met "shrimp cupcakes", wat ranzig klinkt maar gelukkig niet in een zoet, maar in een hartig deegje zat. Samen zien we kans om de uitslag van mijn 2e PCR test tevoorschijn te toveren. Negatief, gelukkig. Ik sla de PDF op op mijn telefoon. Als ik tegen drie uur weer thuis ben gaat zo'n beetje het licht uit. Ik "gaat effe leggen" en word om 20.00 weer wakker. Kennelijk had ik een "dutje" nodig ;)

Ik heb het onbehaaglijke idee dat ik hier morgen moet vertrekken en geef Ernst een wat verontrust berichtje omdat ik nog niets van GWT heb gehoord over vliegen en autohuur en dergelijke. Als ik mijn papieren nakijk blijkt dat ik pas dinsdag vertrek. No hurry, no worry dus. Ik hobbel nog even door walking street, die al bijna gesloten is, de gebruikelijke pandemie is er dus niet. Alleen wat laatste eetstalletjes en een boel nachtvlinders van onduidelijke kunne. Ze verkopen hier van alles wat ze uit zee halen. Een man laat me een hoefijzerkrab zien, die ken ik bijna alleen van plaatjes. Daar doen ze medisch onderzoek mee, omdat het bloed van deze beesten heel bijzondere eigenschappen heeft. Hij wil 'm alleen maar voor me roosteren, waarvoor ik bedank. In de donkere straat zit een jonge vrouw met een klein babytje op haar schouder en een led-lampje op haar hoofd vuilniszakken open te snijden om er blik en glas uit te halen. Die levert ze vast in voor een paar Bath. Het laat weer zien dat in dit prachtige land heel veel mensen een hard leven hebben. Dat maakt hun eeuwige glimlach extra mooi.

Ernst mailt me een mooi programmavoorstel door voor de komende week, wat luxer dan ik normaliter zou doen, maar ik zeg allen maar "DOEN". Morgen wordt vast alles geregeld. Zoals gewoonlijk doet GWT weer goed werk. Borrel en verhaaltje tikken, het was weer een bijzondere dag.