16-6-2025 Van het randje naar het puntje (124 km)

Waar ik gisteren aankwam aan het noordelijke randje van Schotland, wil ik vandaag naar het noordoostelijke puntje, waar je niet verder meer kan. Het is geen lange rit, maar ik maak hem een beetje langer door een omweg te kiezen. Nee, Goegel Meps, ik wil dus niet die snellere route! Het is een druilerige dag, met alles tussen miezeren en stevige regen. Van Bettyhill langs de kustweg naar het oosten. Vaak weer die wegen met passing places, dat werkt in praktijk prima. De kleinere wegen die ik rijd zijn over het algemeen in hooguit matige staat, ze zitten vol gaten en kuilen, vooral langs de rand. Mijn ouwe brik rammelt als een doos knikkers, de hele dag door. In de verte, als het niet te mistig is, zie je zo af en toe de Orkney eilanden liggen. Ik sla ze over, misschien een volgende keer.

Ik kom weer langs mooie plaatsnamen zoals Achvarasdal en Glengolly. Ik pik onderweg een cache op in een heel spookachtig bos, waar alle bomen bedekt zijn met een dikke laag mos.

In Halkirk stop ik voor een boterham en een bakkie. Er ligt een cache die makkelijk te vinden is, maar er is ook een begraafplaats. Ik loop er naar binnen, samen met een oude dame en haar hondje. Het veld staat vol met prachtige gepolijste zwarte granieten headstones, waarbij de letters verguld zijn ingelegd. De dame onderhoudt daar drie graven, onder andere die van haar man. Keurig wordt de steen gepoetst, ze knipt ook met een handschaar het gras even bij en er komen nieuwe bloemen op. We hebben een gesprekje over de vergankelijkheid en herinneringen en ik maak een opmerking over de prachtige stenen op dit veld. Ze wijst me naar een doorgang naar een ouder veld. Dat is zo vanaf begin vorige eeuw en ziet er al meer uit zoals je een oude begraafplaats verwacht. Ik zie een doorgang naar een nog ouder veld, dat begint ongeveer in 1820. Het kerkgebouw wat daar heeft gestaan is nu een ruïne zonder dak. Ik maak het gesprekje af met dat het wel een tijdreis lijkt naar het verleden, die velden achter elkaar. Het begint te regenen, zij gaat weg en ik ga verder.

Ik kom aan bij John o Groats. Dat is van oorsprong een dorpje dat is gesticht door een Jan de Groot die in de 15e eeuw hierheen vertrok om samen met zijn broers een nieuw leven op te bouwen. Het is nu een verschrikkelijk commerciële toeristenbende geworden met winkels, een stokerij en een camping. Werkelijk niet om aan te zien, met bussen vol komen de mensen hierheen. Het is dan ook wel bijna op het puntje van Schotland en dat wordt werkelijk helemaal uitgeknepen. Daar zijn Giethoorn en de Zaanse Schans nog heilig bij. Het werkelijke puntje is nog een stukje verderop, dat heet Duncansby Head. Er staat een vuurtoren en dat is eigenlijk alles. Ik ben nu echt op het meest noordoostelijk puntje van Schotland, missie volbracht. Omdat ik weg wil uit de commerciële bende van John o Groats daal ik een stukje af naar het zuiden. In het mooie plaatsje Wick aan de gelijknamige rivier, kom ik bij een hoogtewaarschuwing van een brug. Die zegt 2,86 meter en daarachter ligt de camping die ik heb uitgezocht. Ik heb mijn camper aan de veilige kant gemeten op 2,95 meter, dus ik ga de gok niet wagen. Gelukkig staat op het begeleidende bord dat er ook een andere route is voor te hoge voertuigen. Via een mooi pad langs de rivier kom ik achterom de camping binnen. Ik heb de laatste plek, dus dat loopt weer soepel. Vandaag geen stroom nodig, dat kan na een dag rijden best weer een nachtje zonder. Waar de vorige twee onderkomens allebei wel een wasmachine hadden maar geen werkende droger lijk hier alles het wel te doen. Voor zo'n 10 pond is alles weer schoon en droog, altijd fijn.

Was opruimen, eten, stukje lezen. Het was geen bijzondere dag maar wel weer leuk genoeg om dit verhaaltje over te schrijven.