10-6-2025 van vaten tot monsters

Het was weer een bijzondere dag. Uiteraard eerst even douchen, yoghurt en koffie. Daarna moest ik nog iets regelen met de manager, die gisteren een vrije dag had. Toen ik een opmerking maakte over het toch wel wat verouderde sanitair-gebouw vertelde hij dat hier tijdens WW2 een krijgsgevangenkamp was gevestigd en dat dat gebouw nog het enige restant was. Eerst zaten er Italianen, later Duitsers. Voor het opknappen ervan heeft de camping eigenlijk onvoldoende bezoekers, net als voor het aanleggen van wifi. Dat kost 15.000 pond aanleggen en daarna 1000 pond per maand. De club die eigenaar is van alle aangesloten campings kijkt uiteraard of dergelijke investeringen de moeite waard zijn. Met daarbij het vriendelijke verzoek voor een goede review met wel een opmerking over sanitair en wifi. Alle beetjes helpen.

Ik had gisteren het plan gemaakt om een cooperage te bezoeken, een kuiperij in Craigellachie. Hier worden whiskyvaten gemaakt en ook onderhouden en gerepareerd. Heel interessant, het is een echt ambacht, met vaklieden en leerlingen, of zoals ze vroeger zeiden: meesters en gezellen. We zien eerst een film van 9 minuten en gaan daarna vanaf een galerij van bovenaf de werkvloer bekijken. Alle fases van een vat komen voorbij, van het maken van nieuwe duigen en deksels tot het uit elkaar halen, opnieuw klinken van de hoepels, in elkaar zetten, repareren, verkolen van de binnenkant en testen op een druk van 4 bar. Een leerling loopt 4 jaar mee voordat hij kan slagen en heeft daarna absoluut baangarantie. Onze gids kent alle mannen bij naam. Er loopt ook iemand rond van wie ze zegt: die is al tweemaal met pensioen gegaan, nu komt hij nog twee dagen in de week wat klusjes doen. Zo'n bedrijf wordt gewoon je leven. Op het buitenterrein ligt een voorraad van 70.000 vaten voor als ze geen lopende opdrachten hebben. Die zouden ze in 9 maanden kunnen wegwerken, met zo'n 20 man. Een van de meesters staat in het Guinness Book of Records voor het snelste in elkaar zetten van een vat. De oude tijd stond op 7,5 minuten, hij deed het in ruim 3 minuten. Het bedrijf is een trots bedrijf met een heel oud ambacht en hard werkende mensen. Ik vertel haar dat een cooperage in het Nederlands een kuiperij heet en een cooper een kuiper. Onze talen zijn wel vaker verwant. Na afloop mogen we allemaal een "wee dram" proeven, een klein glaasje van de whisky van een van hun klanten. Diegenen die nog moeten rijden krijgen hun portie mee in een klein flesje. Ik heb zowel de "wee dram" als het chauffeursflesje (voor vanavond), dat babbel ik wel los. Na afloop nog een leuk gesprekje met deze dame, ook over de werkomstandigheden zoals herrie. De meeste werknemers zijn na enkele decennia behoorlijk doof, want volgens de regels hoeven er alleen oorpropjes te worden verstrekt. Dit was een heel leuke, welbestede middag.

De reis gaat verder. Ik wil in de buurt van Loch Ness uitkomen. De clubcamping blijkt na een telefoontje vol te zijn. In het boekje van Ruud staat dat bij de 7 sluizen in Fort Augustus wat vrije camperplaatsen zijn. Da's nog best een eind rijden, maar ik ga er toch maar voor. Ik kan tenslotte ook gewoon ergens gaan staan als ik moe ben. Het is een prachtige rit, de zon schijnt en de wegen zijn lekker smal (met passing places). Er is een heel stuk waarbij ik elke kilometer wel een mooie foto kon maken voor een Ravensberg puzzel. Een heel mooi landschap dus. Een half uurtje voor het eindpunt gaat het kaarsje langzaam uit. Ik stop langs de weg en eet twee broodjes en maak een bakkie Nes. Als ik dan ook nog bovenop een geocache blijk te staan is de energie er weer. Het laatste stuk verloopt soepel. Mooie meren onderweg en uiteindelijk Fort Augustus, aan de zuidpunt van Loch Ness. Het is een gezellig toeristisch plaatsje waar alles in het teken staan van Nessie. Veel rondvaartboten, winkels met van alles aan souvenirs en natuurlijk de 7 sluizen die het kanaal van Caledonië verbinden met het meer. Ik ga niet op zoek naar de camperplaatsen bij de bovenste sluis, want eerder in het dorp kom ik de parkeerplaats van een parochie tegen waar wat campers staan. Op een muur hangt een bordje met "Private Parish Parking, please donate" en eronder hangt een kistje met een muntgleuf. Alles weer op goed vertrouwen. Ik wandel door het dorpje omhoog naar de bovenste sluis. Ik eet daar "fish[e-38]chips" op een terrastafeltje. Die wordt gelukkig niet meer in een oude krant geserveerd, zoals vroeger. Ik denk dat ik hier morgen een dagje in de buurt blijf, misschien rijd ik het meer wel rond en overnacht ik hier weer.

Het was een bijzonder aangename dag, daar mogen er meer van!