08-06-2025 verder naar het noorden

Slapen naast een kerkhof, da's best rustig... De bewoners houden zich stil en ik maak een lange nacht. Na een korte warme douche en mijn yoghurt en koffie zie ik rond 10 uur wat dames met tassen aankomen en door de zijdeur de kerk ingaan. Het is zondag en Pinksteren, dus er zal vast een dienst zijn. Als ik even later een man in pak door de voordeur zie binnengaan weet ik dus dat die open is. Ik wandel erheen. Binnen word ik verwelkomd door een van de dames, die een geanimeerd gesprek begint. Ze vertelt honderduit over de gebrandschilderde ramen en over de oorsprong van de kerk. Het was een privé kerk van de familie Stirling. Die hadden op de achterste twee verhoogde rijen comfortabele stoelen en verwarming. De hoofdingang mocht alleen door hen worden gebruikt, het gewone volk, de "commoners", moest door de zij-ingang naar binnen en voorin de verder onverwarmde kerk zitten. Het is van binnen een prachtig gebouw, nu eigendom van deze parochie van de Church of Scotland. Een van de details verraadt dat het hier "wel eens" regent. Aan de zijkant van de kerkbanken zijn messing paraplubeugels bevestigd, met daaronder een wit geëmailleerde lekbak. Ik krijg ook nog een rondleiding door het bijgebouw dat de parochie heeft laten bouwen voor koffiedrinken en dergelijke. Ze hebben het prima voor elkaar maar merken, net als bij ons, dat de jeugd vaak andere zaken belangrijker vindt dan religie. Het kerkvolk veroudert en vergrijst, dat baart haar zorgen. Ik word van harte uitgenodigd om de dienst bij te wonen, maar ik bedank omdat ik vandaag nog een heel eind "moet" rijden. Wij wensen elkaar een heerlijke zondag.

Voor vandaag had ik een ritje naar twee plekken in de planning, Blair Castle en het landgoed Balmoral, waar koningin Elisabeth zo vaak als mogelijk verbleef. Ik ga rustig onderweg, met zoals wel vaker het scherm met geocaches meedraaiend. Toen British Telecom alle rode telefooncellen buiten gebruik stelde zijn die vaak in handen gekomen van de gemeente. Die heeft er soms een AED in geplaatst en ze ook vaak beschikbaar gesteld voor een mini-ruil-bibliotheek. In zo'n combi tref ik ook een geocache, die met plezier wordt gelogd. Als ik aankom bij Blair Castle blijkt een bezoekje 20 pond te kosten, plus parkeren. Dat is me wat te gortig en ik rijd verder. Ik lunch bij een lokaal museum in een dorpje (naam ontschiet me), waar ook veel mensen in het gras zitten te eten. Het is namelijk de hele dag al droog en zonnig en dat nemen ze waar! De rit gaat verder en ik rijd door prachtige landschappen. Glooiende heuvels, alles mooi groen (ja, die regen...) en heel veel schapen in de velden. Dat zijn meest zwartkop schapen, die zullen het hier wel goed doen. Tijdens een koffiestop bij een geocache zie ik dat ik Balmoral niet meer ga halen voor sluitingstijd. Ik zoek een club-camping daar redelijk in de buurt en bel ze op. Ja hoor, er is nog plaats in Tarland. Ik geef aan dat ik er met een uurtje wel ben. Het blijkt 51 mijl door de bergen te zijn, dus ik geef een tikkie gas bij. De rit, die bijna anderhalf uur duurt, voert onder andere door prachtige valleien, waar ook nog eens schapen los op de weg lopen. Om één minuut voor zes komt ik het kantoortje binnen. Daar tref ik alweer zo'n fijne beheerster aan, voor wie geen moeite teveel is. Ik krijg uitleg over de voor- en nadelen van de twee plekken waaruit ik mag kiezen. Een plek bij het toiletgebouw raadt ze af, omdat daar mensen 's nachts over het grindpad heen lopen. Ik loos grijs water, vul de watertank en sluit de stroom aan. Even letterlijk alles bijtanken. Ik heb ook al gevraagd waar in Tarland ik een beetje goed kan eten. Het Commercial Hotel zou dé plek zijn. Ik wandel er heen en inderdaad, ik heb heerlijk gegeten. Na de wandeling terug is het tijd voor een bakkie Nes en dit verslag. Morgen gaan we verder ...