13-6-2025 Verder noordwaarts (131 km)

Het is vrijdag de 13e, maar dat is voor mij geen beletsel om weer verder te gaan. Ik heb gisteren tot laat aan de telefoon gehangen, dus alles start vandaag ook wat later. Het heeft de hele nacht geplensd, maar in de ochtend is het weer droog. Het blijft ook de hele dag droog en redelijk grijs bewolkt. Ik doe alle dingen die een camperaar zo af en toe moet doen, zoals schoon water innemen, grijs water afvoeren en het toilet legen. Tegen een uur of twaalf vertrek ik van de camping van Ardelve. Mijn doel is om in de buurt van de botanische tuinen van Inverewe te komen. Misschien wil ik ze ook nog wel bekijken. Omdat het een heel favoriet gebied is en het ook een vrijdagavond wordt, besluit ik alvast een plekje te boeken op een clubcamping. Dat lukt gelukkig. De route erheen is me net niet avontuurlijk genoeg, ik geef er een slinger aan waardoor ik nog wat ruiger gebied ga rijden. Het begint redelijk rustig, met soms een tweebaans stukje en soms alleen de passing places. Een bergtop is helemaal opgeslokt door een wolk. Als ik aan mijn slinger begin wordt het wat wilder. Hellingen van 14-20%, zowel omhoog als omlaag. Omhoog is het plankgas 20-25 per uur, omlaag is het afremmen op de motor die soms 3500 toeren giert en dan nog steeds stukjes bijremmen. Dat natuurlijk allemaal op een 1-baansweg. Ik rijd langs een zeearm, dat is toch weer een andere aanblik dan een meer. Haventje, andere uitzichten ... je ziet aan de oever dat het getijdewater is.

Ik kom langs een kerkje met open deur, daar houd ik van. Zo simpel heb ik het nog niet eerder gezien, het is één zaaltje, geen orgel maar wel een preekstoel en naast de preekstoel het keukentje voor koffie of thee na de dienst. Eenvoudig en alles bij de hand.

Tijdens een rustpauze loop ik even buiten en achter mij stopt een auto met een grijzende dame die zich ook even gaat vertreden. Ze is wat te vroeg voor een afspraak om te gaan klimmen, dat gedoe met touwen en zo. We maken een praatje over van alles, over de zaken die momenteel zoal aan de orde zijn, zoals vluchtelingen, schermverslaving, Brexit en dergelijke. Gewoon weer eens een onverwacht en gezellig contact, iets wat je misschien eerder hebt als je alleen reist dan wanner je met twee bent.

Ik ben nog maar een half uurtje van mijn bestemming, maar ik ga er zeker nog een uur over doen. Eerst zie ik een bord naar de Victoria Falls. Dat klinkt wel koninklijk, dus ik sla af. Inderdaad, na een kleine wandeling kan ik de waterval aanschouwen, niet per se koninklijk maar ook niet onaanzienlijk. De koningin was er in 1877 en sindsdien heet de waterval zo.

Vlakbij mijn einddoel raak ik even afgeleid door Gairloch Harbour, duidelijk een vissershaven. Je kunt er ook met een trip gaan walvissen en dolfijnen spotten. Ik hou wel van die kleine industriële havens, stoere vissersscheepjes en de stapels tuigage die daarbij vaak op de kant liggen. Een kerkje in deze plaats blijkt op slot, maar van daaruit heb ik wel een heel mooi strandzicht met laagwater. Een rivier kolkt werkelijk richting zee, ik heb geen idee of dat net zo hard gaat met hoogwater ...

De camping is weer prima verzorgd, ik lees wat, kook een maaltje, heb een lang telefoongesprek en bekijk de zonsondergang over het water. Dan wordt het tijd voor mijn verhaal van de dag, vrijdag de 13e, die geen ongeluk heeft gebracht.