2 februari 2010

Vandaag is een reisdag. Matig geslapen en natuurlijk wel op tijd op. Ik eet wat bij de buren, Koppee. Iedereen probeert ook die grote Europese ontbijten te serveren, tot en met de Britse gruwelen zoals gebakken worstjes, bruine bonen en spek. Een omeletje is soms wel lekker. Precies op tijd staat de pick-up taxi voor de deur. We worden met ons vieren naar de boot gebracht. Die blijkt uiteindelijk helemaal vol te gaan, zo'n 350 man. Met een stevig vaartje brengt hij ons in 1,5 uur naar de vaste wal. De vracht- en autoboot doet daar bijvoorbeeld 8 uur over. Na deze snelle vaart wandelen we een stukje over een nogal primitieve pier, zo'n tweehonderd meter, naar de wal. Die pier is er (uiteraard) om ons over de ondiepte te helpen waar de schepen niet kunnen komen. We zijn in de busterminal. Een paar honderd mensen en hun bagage krioelen hier langs de tafeltjes die het loket zijn. Amanda, de eerste Britse, is heel snel verdwenen, haar bus staat op vertrekken... Een zwaai, bye bye. Sharon, de tweede Britse en een Zwitserse bijna divemaster Florian en ik zitten in dezelfde bus. Je krijgt een stickertje opgeplakt van het vervoersbedrijf om toegang te hebben tot de bus en vervolgens een driehoekje in een bepaalde kleur om aan te geven in welke bus je hoort. Er vertrekken er nl. 4 naar Bangkok, dus het is aardig om in de goede te zitten. Om 13:15 vertrekken we en pas om 17:30 hebben we een stop, voldoende om de benen te strekken en wat te eten. Om 20:30 komen we aan in Bangkok. Nadat het gekrioel weer voorbij is help ik Sharon met flappentappen, dat heeft ze tot nu toe niet gedurfd. Ze is bang dat die machine haar pas opeet. Gelukkig blijkt hij wel geld te geven en geen pas te lusten, alles komt goed. Ik schuif haar in een taxi en pak er zelf eentje naar Café Lampu. Hier gooi ik de bagage neer en ga ik een plekje zoeken voor de nacht. Mijn vertrouwde Bella Bella Riverview blijkt in elk geval voor twee nachten plek te hebben, dus dat is geregeld. Terug naar CL, waar ik lekker doorzak met de ouwe bekenden.