12 januari 2010

Dat op tijd klaarstaan lukt prima, want ik krijg om 06:45 een sms’je uit Nederland. Dank je wel, juffrouw D. :) Lekker ontbijtje en weg zijn we. Op naar de Hellfire Pas. Dit is een heel klein stukje van de spoorweg tussen Thailand en Birma dat de Japanners in de oorlog lieten aanleggen om hun oprukkende troepen te kunnen bevoorraden. De lijn is ruim 400 kilometer lang en werd in 20 maanden aangelegd, niet door gemakkelijk Nederland maar door oerwoud en bergen. Hallo Prorail.. De Hellfire Pas is een stukje van zo'n 100 meter hiervan, dat door Australische krijgsgevangenen in een berg is uitgehakt. Een overlevende Aussie heeft hier na een aantal mislukte pogingen een gedenkmuseum mogen aanleggen, dat wordt onderhouden door de Australische overheid. Foto's, films en natuurlijk een wandeling door de pas geven een beeld van de hel die hier heeft geheerst. We lunchen in een dorpje bij een hangbrug, die in niet al te beste conditie is. Reparaties met takken en zo hier en daar een gat maken de overtocht over de stelstromende rivier net iets spannender. Aan de overkant klim ik langs de oever naar beneden om vanaf een afgemeerd vlot foto's van de brug te maken. Een mooi gezicht hoor, al die mensen aan een paar staalkabels. Na de lunch gaan we door naar een treinstation waar bijna iedereen de hele rit gaat maken inclusief een imposant stukje over houten viaducten die kraken en bewegen als de trein er over rijdt. Wij twee en een ander koppel stappen eerder uit om naar de Tiger Temple te kunnen. Op het station staat een van de chauffeurs te wachten om ons er heen te brengen. De entree is 500B, en dit is een van de hoogtepunten van Wendy's trip. Ze heeft nu eenmaal iets met tijgers. Ik heb van tevoren mijn rode shirt moeten vervangen door een andere kleur. Rood en roze zijn daar niet toegestaan. Als we binnen zijn blijkt waarom. Iedereen die met de tijgers werkt heeft een roze shirt aan. In een soort steengroeve liggen 8-9 tijgers aan korte kettingen die in de grond vastzitten. Bij elke tijgers zit een roze mannetje of vrouwtje. Vanaf een verzamelplaats wordt iedereen stuk voor stuk aan de hand van weer een andere roze naar een tijger gebracht. Je wordt daarbij zorgvuldig weggehouden van de scherpe kant. Aan de achterkant gezeten kun je de tijger aaien en worden er foto's gemaakt met je eigen camera. Zo ga je een aantal tijgers af. Daarna word je aan het handje weer van het gevaar weggeleid en krijg je je camera terug. Redelijk commercieel, maar leuk en goed geleid opgezet. We boeken ook een ticket, weer 500B, voor de Evening Performance. Na 16:00, als het park dicht gaat, gaan de tijgers lekker spelen in en om het water. Hiervoor worden wij met 25 man opgesloten binnen een soort dranghekken, die niet hoger zijn dan borsthoogte. De tijgers komen soms op minder dan een meter bij je vandaan. Er wordt met ze gespeeld, het blijven natuurlijk grote katten die graag bewegende dingen pakken. Hierbij worden ze ook verleid om vanaf een rots in het water te springen, een heel mooi gezicht. Je ziet ook hoe deze kanjers met gemak een paar meter in een boom klimmen. Dit is het leukste gedeelte van het hele spektakel. Na afloop gaan we naar het busje waar de chauffeur en het andere koppel al een uurtje zitten te wachten. We rijden naar een Floatel, eenvoudige hotelkamers die op een soort vlot zijn gebouwd. In de snelstromende rivier kun je niet zwemmen, daarvoor gaat het water echt te hard. Ik heb bij de tijgers mijn enkel stevig verzwikt. Met de voeten bungelend in de rivier laat ik het allemaal een beetje afkoelen. De enkel slinkt zowaar een beetje. Wendy heeft een Thaise massage geboekt, ik ga even online. Om 19:00 een lekker diner-buffet, gevolgd door heerlijk fruit. Morgen om 08:00 vertrekken, dus op tijd plat.