9 januari 2010

Dit was lekker uitslapen... net op tijd voor het ontbijt. Daarna gaan we even naar Green Wood voor de noodzakelijke online activiteiten. We spreken af dat we met Ernst vanavond een biertje drinken, ik ben benieuwd wat daar van komt. Hij vertrekt morgen naar NL voor de vakantiebeurs in Utrecht, die zien we waarschijnlijk niet terug terwijl we hier zijn. We proberen de afgesproken trips te betalen, maar zowel de bank als de gsm (met tan-code) laten ons in de steek. Komt goed. Hierna begint een bijzondere dag. We willen naar Bungrumrad ziekenhuis om Wendy's ooglift te bespreken. Eerst een registratie bij de balie. Niks ponsplaatje, gewoon een nette barcode en een ter plaatse gemaakte foto op de papieren. Dat is wel zo makkelijk bij buitenlandse namen. Kom op, Nederland, dat kunnen wij ook... We spreken met een arts die vertelt dat een ooglift niet echt aan de orde is, maar een wenkbrauwlift wel. Hij laat het ook zien. Dat is een operatie onder volledige narcose die hij zelf niet doet, maar een collega wel. Die collega werkt alleen in de weekends hier en is volgeboekt. Dat is dus een ingreep die we even in de koelkast zetten. Een andere wens is oogcorrectie via Lasik, waardoor ze haar bril en lenzen kan opdoeken. Op naar de Lasik chirurg. Hij ontvangt ons heel vriendelijk, een rustige man. Als hij hoort over diabetes-1 haakt hij zeer resoluut af. Hij vertelt dat er vast chirurgen zijn die haar wel willen laseren, maar dat hij het niet gaat doen. We krijgen een website waar we maar eens moeten gaan lezen. Op zich is het prijzenswaardig dat de artsen hier niet uit zijn op de omzet, maar echt meedenken over je welzijn. Het is alleen wel even bitter dat de twee wensen die op het verlanglijstje stonden voorlopig allebei niet zullen uitkomen. Het ziekenhuis is enorm, het lijkt een chaos. Als je echter bedenkt dat we zonder afspraak zijn binnengelopen en in zo'n anderhalf uur een registratie hebben gedaan, metingen zijn verricht en dat we twee specialisten uitgebreid hebben gesproken, dan klap in ik mijn handjes voor de zorg in dit land. Het heeft al met al ook nog eens niets gekost. Na het ziekenhuisavontuur heb ik zin in een rondje computerwinkels. Deze zijn voornamelijk verzameld in Pantip Plaza. We gaan er heen met een taxi, die ons wegens grote verkeersdrukte een stukje te vroeg uitzet. De rest lopen we. Pantip is een heel groot gebouw, vijf verdiepingen, allemaal volgekramd met winkeltjes die van alles verkopen op gebied van pc's, toebehoren en onderdelen. We hobbelen naar de 5e verdieping om een foto te maken van deze bonte verzameling. Daarna maken we rondjes over de verdiepingen. Op een gegeven moment sta ik te praten met een jongeman over de mogelijkheid van mobiel internet. Hij kan me dat wel verkopen, maar ik begrijp zijn verhaal over de simkaarten niet helemaal. Ik denk dat mijn Engels daarvoor niet toereikend is. Hij begroet een Amerikaan die laat zien dat hij net twee schijfstations van elk twee terrabyte heeft gekocht. Leuk voor zijn verzameling HD video's. We maken een babbeltje en hij neemt ons mee naar een bevriende verkoper een verdieping lager, die mij helemaal online kan helpen. Dat blijkt inderdaad zo te zijn. Ik krijg korting vanwege de vriendschap en koop de mobiele dongel. Hij wordt direct voor mij geïnstalleerd en er komt een simkaart in van wel 120B, die mij 30 !!! uur internet gaat geven. Da's nog geen 3 euro, dus daar doe ik het wel voor. Na de 30 uur kan ik hem gewoon opwaarderen via de 7-11, waarmee ik voor 100B weer 30 uur ga krijgen. Voor mij dus geen gedoe meer met dure belkaarten zoals in het hotel, waar 15 minuten draadloos internet me 100B heeft gekost. We drinken nog iets bij een restaurantje waar je alleen met coupons kunt betalen. Die haal je bij een centrale kassa. Op deze manier hoeven alle restaurantjes in dat gebied geen contanten of wisselgeld voorradig te hebben, De prijzen zijn uiteraard aangepast aan de coupons van 10, 20 en 35B. We lopen een stukje terug naar het kanaal waar we de boot terug nemen naar het hotel. Tijd voor Wendy om te badderen en voor mij om wat te tikken. Op een gegeven moment is het tijd om de stop uit het bad te trekken en de was weg te brengen. We gaan weer naar Banglampoo, waar we de was in het bekende steegje afgeven. Een flinke tas, weer 2 kilo. Volgens mij wijst die weegschaal niet graag meer aan. Hierna lopen we wat door het oergezellige wijkje om uiteindelijk neer te strijken bij BarLamphu, waar een aardige gitarist leuke muziek speelt en zingt. We eten allebei lekker. Nog wat slenteren levert voor mij een soort wit piratenhemd op, lekker bij deze temperaturen. Taxi naar huis, waar we met Ernst een biertje zouden gaan drinken. Hij sms-t dat hij de laatste avond voor vertrek kinderverplichtingen heeft. Ik zie hem wel weer tegen het einde van mijn trip. We tikken nog een stukje, ik bewerk wat foto's en het verhaaltje kan weer naar jullie toe. Dat kan nu vanaf de hotelkamer, wel erg comfortabel...